Styrker og svakheter........

Det er berre heilt utruleg kva det er som rører seg i hjernen min for tida. Ein treng ikkje vere professor for å finne ut at det meste av tankeverksemda handler om NETTOPP Hund og hundetrening. Eg trur at eg faktisk i ein alder av 30 år begynner å få grå hår. Det første eg tenkjer på når eg står opp er grunnferdigheter og korleis få flyt og når eg legg meg er det akkurat same sak. Eg er faktisk så pass stressa om dagen at i går kom eg heim med godbitar til hundane frå butikken, men middagsmat til dei tobeinte gutane mine det hadde eg gløymd å kjøpe. No tenkjer du sikkert at denne dama må vere forferdeleg å bu i hus med, og av og til har du nok rett, kva desse godgutane mine må finne seg i. Eg veit ikkje kor mange timar i all slags vær Bjørnar har stått og filma, sett på og kommentert. Så eg har ein mann som berre er FANTASTISK.

Men eg hadde faktisk ein tanke med overskrifta mi. Frå vi er ganske små får vi bekrefta frå omverda rundt oss kva vi er gode til og kva vi kanskje ikkje er så gode til. Ein snakkar om at personar har både sterke og svake sider og at slik må det nødvendigvis vere fordi vi er ulike og vektlegg ulike ting. Eg jobbar som lærar og har 30 barn i klassen. Ein dag kom Espen i klassen grinande til meg og seier ; Erlend seier at eg ikkje er flink å klatre. Eg svarte til Espen, då går vi og øver oss og så viser vi Erlend etterpå. Vi så gjorde, vi øvde oss ei lita stund og plutseleg sat Espen på toppen i klatrestativet og ropte triumferande; sjå Erlend eg kan faktisk klarte, eg er kjempeflink til det.Espen sier til meg etterpå, eg er jammen glad for at eg prøvde, eg ante ikkje at eg var så flink..... Det seier litt om poenget mitt at ein svakhet er ikkje noko som treng å henge ved. Ting som vi absolutt ikkje får til det har vi ikkje særelg lyst til å gi oss i kast med. Det blir så lett å unnskylde seg med at ; dette er mi svake side: I staden for å ta oss i sammen og hoppe i ting med begge beina å trene så kjem vi opp med dumme unnskyldninger i staden ,noko som gjer at nettop denne atferden som vi er redd for utføre eller ikkje føler at vi kan godt nok blir hengjande ved. Alt kan du nesten trene deg til, men det avhenger av mange ting om du er mann eller kvinne, alder fysisk og psykisk form, kunnskap, tilgang, ressurer og ikkje minst tid og kor mykje energi du gidder å leggje i ting. Det eg vil fram til her er at vi nesten alltid finn oss unnskyldninger for å få sleppe å gjere noko som vi ikkje føler oss bekvem med. Eg har lenge gått å tenkt på grunnferdigheten kryp og både Ted og eg har slite litt med å komme i gang. Eg har ingen erfaring med kryp og ikkje TEd heller. Det er kanskje nok til at ein tenkjer, søren dette får eg ikkje til. No har eg trent kryp ei lita stund og det eg ser er at det nyttar å gi seg i kast med ting du ikkje kan.

Det eg har oppdaga litt etter litt er at di meir en får til desto større blir sjølvtilliten. Mestring er lik sjølvtillit. Det eg tenkjer når eg får til ein ting som er kanskje ikkje trudde eg kunne få til er at eg er jammen glad for at eg prøvde. I hundtrening møter du mange utfordringar som verkar vanskelege og nesten umogeleg å løyse ved første augekast, men litt etter litt ser ein eit lys i enden av tunnellen. sider I dag har eg vore i Bergen og hatt nok ei konstruktiv økt med Kerstin og Anette der vi trener og diskuterer ulike ting (helst hunderelatert, vi er temmeleg einspora der), og det får deg til å tenkje på godt og vondt. Det eg ser heilt klart er at dette året har eg lært utruleg mykje av mine såkalla både sterke og svake sider, men det eg gladeleg nok ser er at det eg sleit med for eit halvt år siden det slit eg ikkje lenger med fordi eg har tatt tak i det og trena. Legg du opp gode og fornuftige kriterier så kjem du langt. Eg har i allefall bestemt meg for at eg skal gjere mitt beste for å bestå instruktørutdanninga. Eg har ein god hund, eg er ikkje redd for å bruke tid på og trene, eg har ein flott treningsgjeng som bakkar meg opp, Suverent.......Så kva eg skal bruke resten av sommaren på, jå kva trur du, hundetrening..................................

På jakt etter FLYT........

Mammen og klikkerhunden Ted i mål etter eit løp med flyt frå start og til mål
(fotografiet er tatt av Helge Himle)

Vel i dag har eg gjort meg nokre tankar om omgrepet flyt. Kva er eigentleg det og kva forutsetnader set dette til hund og fører ?. Eg har vel aldri hatt eit slikt utfordrande og kjekt år når det gjeld hundetrening, møte flinke og engasjerte mennesker. Men det eg ser er at til meir eg lærer desto meir ser eg kva det faktisk krev av ein ekvipasje for å nå toppen og ikkje minst halde seg der.

Flyt er ein automatisert handling der oppgåva skal følast sjølvsagt og gitt for hunden. Alle atferder skal kunne utførast med slik fart og presisjon at atferden til slutt vert automatisert.

Alle dagar er ulike, nokre er prega av at ein får det til og ein føler treninga går framover, andre dagar er litt prega av stress og nedtelling til eksamen i oktober. Sist eg rekna hadde eg 102 grunnferdigheter som skal ha flyt før 14 oktober, det er ikkje så lenge til. Eg trener flittig kvar dag, men er framleis usikker på om eg vil nå målet mitt. Ein annan ting som har slått meg er jo at viss hunden skal få flyt på atferdene så må jo og hundefører ha flyt på korleis du trener hunden opp og fram. Eg trur det er dette som er vanskeleg for min del. Dette er min første klikkerhund og det er stadig nye ting som ein heile tida skla lære. Vegen fram er ikkje berre prega av framsteg men og at ein må stoppe opp og revurdere om det var så lurt det eg nettopp gjorde. Men når tida er knapp og det enno er mykje som manglar kjenner eg at eg blir veldig stress, fordi eg så veldig gjerne vil få dette til.

Men tru på ingen måtte at eg har gitt opp... Dei to siste åra sidan eg byrja på trenar kurset hos Marianne har gitt meg utruleg mykje verdifull trening, og at eg stadig blir flinkare og flinkare til å setje gode kriterier å sjå kva som er god trening og kva som ikkje er det. Kor viktig smådetaljane i treninga er for at det skal fungere når du set ein øvelse saman.

I dag har vi trena mykje på rygging og litt apportering samt framsending til musematte, den kjem eg til å få god bruk for når eg no skal byrje å sjå på klasse 2 programmet. På torsdag skal eg trene med Kerstin, Anette og Siv og takk og lov for det. Flinke folk med mykje god kunnskap opg som gir meg mykje inspirasjon......

Tur til Lillehammer..........

Velfortjent leikestund etter ferdig lydighetsøkt....

Bonzo klar for klasse 3.

Flinke gutane til mammen...

Så var vi komen heim igjen frå ei lita rundreise. Det eg i allefall kan slå fast er at været har vore aller best heime på Vestlandet. Austpå har det vore mykje regn.

Det har vore ei innhaldsrik helg. Vi reiste bort til Lillehammer ein heil gjeng fra klubben Bodhild og Gunnar med heile familien ,Sissel og Audun, Mette og Aslaug og eg , Bjørnar og Mathias.

Tross været har det vore ei fin helg med mange bra prestajoner i klubben. Det er veldig kjekt å sjå at dei unge jentene i klubben gjer det så bra. Marthe og Kristine hadde nokre kjempeflotte løp, det er ein god prestajon når det er så mange med. Stemner austpå er som regel større enn stemner vestpå.

Vanlegvis er det agility eg konkurerrer i, men denne helga skulle og Ted debutere i lydighet så det vart ekstra spanande. På LAurdagen var det Bonzo som gjorde det aller best han gjekk heilt feilfritt med god tid og fekk siste opprykket sitt til klasse 3, han var tydeleg stolt han gjekk berre og brumma heile dagen og at griseøyrer så det skvatt ( det er nemleg livretten til Bonzo).

Ted gjorde og to gode agilityløp, men på grunne av ein fører som til tider kom litt langt bak på fekk han med seg to pinner i kvart løp, men det begynner å fungere veldig godt no han går optimalt og han har fått ein meir stabil bli. Det gjer at eg får ro over startane mine.

Det er nokre dyktige gutar eg har. Det slår meg faktisk på kvart stemne eg er på at det er eigentleg er fantastisk kor mykje hundane våre kan, kor dei føl det minste vink fra føreren sin og kor dei alltid strekker seg til det ytterste. Det er ei FANTASTISK kjensle å gå ut på der når hunden forserer hinder etter hinder det fortaste dei kan. Det gir meg eit skikkeleg adrenalinkikk.

På søndagen skulle meg og Ted gå lydighet og agility, det som var dumt er at begge delar starta klokka 9. Men i lydighet var det så mange startande i klasse 1 (25) at eg kunne få vere med i 2 fellesdekken, då rakk eg å gå agility hopp først. Ted gjekk eit kjempeløp. Han gjekk ei bane på 145 meter på 24 sek, det er faktisk 6 meter i sek. HAn fekk dermed siste nappet sitt i hopp1 og er klar for klasse 2 hopp. Då er første målet for sesongen oppnådd, Ted er i klasse 2 både i agility og hopp og Bonzo er i klasse 3. DYKTIGE GUTAR....

Så var det å spurte frå agilityringen til lydigetsringen. Den låg faktisk eit lite stykke unna. Vi kom akkurat til andre fellesdekken skulle starte. Det eg kvidde meg mest til var tannvisninga, Ted er ganske usikker på framande, men det gjekk kjempefint. Det var kjemepekjekt å gå, han var utruleg flink både på lineføringa og fri ved foten gjekk han til 9,5 og det er kjempebra.

Øystein Ødegård var dommar han var utruleg flink å veilede. Eg har nemleg aldri gått lydighetskonkurranse. I fellesdekken låg han kjempefint, men eg må nok kvalitetssikre oppsitten min litt bedre. Han fekk litt trekk for din han hadde ein for rask oppsitt. Elles gjekk han kjempebra, det var litt småplukk her og der. Han endte opp med 9 i heilhet. Han fekk 180 poeng og 3 plass av 25 startande, dermed opprykk til klasse 2 i lydiget. Oppfordringa frå Øystein Ødegård var klar ; fortsett med lydighet..... Det skal vi.

Takkar alle for ei fin helg. No blir det ei stund med trening til neste konkurranse.